Η Αγάπη μου αυτή γκρεμίζει κατεστημένα του νου σου πάσης φύσεως γιατί - μην απορείς - ο νους σου μορφοποιεί δίνοντας υπόσταση σε ιδέες αναληθείς, σε περιορισμούς που σ’ εγκλωβίζουν σε καταστάσεις υλικές που δεσμεύουν την ελευθερία του πνεύματος, της ψυχής και των σωμάτων σου.
Η ένωση είναι μία άπειρη λειτουργία του είναι σου. Εγώ δεν σε περιόρισα ποτέ, δεν σου έθεσα περιορισμούς στο πώς θα λειτουργήσεις στην ύλη την ένωση. Αντιθέτως μάλιστα, σε έθεσα στην υπευθυνότητα αυτή, ν’ απεγκλωβίσεις μόνος σου τον άνθρωπο από τα κατεστημένα και τους περιορισμούς του και να προχωρήσεις καταδεικνύοντας απειράριθμους τρόπους και λειτουργίες, δημιουργώντας νόμους άφθαρτους στην ύλη ταυτενεργώντας με τους Άπειρους νόμους, γενόμενος εσύ ο Νόμος, ο λειτουργός αυτών.
Η Αγάπη μου σε ώθησε να απεκδυθείς κάθε έννοια περιορισμένη, αντικαθιστώντας την με νόμους άφθαρτους και αναλλοίωτους μέσα σου. Σε ώθησα και σε ωθώ να φανερώσεις ενεργά, ως Δημιουργός που είσαι, τους νόμους αυτούς. Και όταν λέω ενεργά, εννοώ στην πράξη, φανέρωση στην ύλη, δημιουργία Θείας ποιότητας ιδεών, γέννηση Λόγου.
Είσαι η Ανθρωποιδέα που γέννησα. Εκλύθηκες από την αέναη ύπαρξη του Όντος να εκφράσεις και να φανερώσεις Αυτό. Τώρα σε εντέλλω να το καταδείξεις έμπρακτα χωρίς να περιορίζεσαι από το χρόνο και το χώρο, από τις καταστάσεις και τις συνθήκες της πλάνης που υπάρχουν γύρω σου και εντός σου. Ενώσου συνειδητά και αυτό σημαίνει ότι η ένωση μας θα είναι τρισυπόστατη.
Τρισυπόστατη ένωση σημαίνει ένωση σε τρία επίπεδα, στις τρεις υποστάσεις του Όντος, στο πνεύμα, στην ψυχή, στο σώμα. Σημαίνει να δύνασαι να λειτουργείς έχοντας ενώσει τέλεια και αδιάρρηκτα τις τρεις υποστάσεις που φέρεις και να φανερώνεσαι συνειδητά ως Άμορφο Υπερούσιο Πυρ, Άπειρη Υπόσταση Δημιουργός μέσα στα πάντα, υπόσταση τμήμα της Δημιουργίας εκδηλούμενο στην ύλη και αλλού. Όλα αυτά ταυτόχρονα και ξεχωριστά, χωρίς όμως να διαχωρίζεται η εκδήλωση σου αλλά να φανερώνεται ενωμένη σε όλα τα επίπεδα και τα πεδία. Να μπορείς να εκδηλώνεσαι ως μονάδα, ως δυάδα και τριάδα και κάθε φορά η φανέρωση αυτή να εμπεριέχει τις άλλες εκδηλώσεις του Όντος μέσα της είτε φανερώνεσαι με μία από αυτές είτε φανερώνεσαι με οποιοδήποτε συνδυασμό.
Οι τρισυπόστατες ενώσεις λειτουργούν μέσα στην ύλη ως συνεπαγωγή της φανέρωσης της τριαδικής λειτουργίας του Όντος με τόσους τρόπους και συνδυασμούς όσες και οι εκδηλώσεις της Θεότητας. Οι εκδηλώσεις της Θεότητας είναι άπειρες, άπειροι είναι και οι τρόποι με τους οποίους λειτουργούν οι ενώσεις ανάμεσα στις υποστάσεις των ανθρώπων. Οι ηθικοί και κοινωνικοί νόμοι είναι ανίσχυροι και ελλιπείς μπροστά στην τελειότητα του νόμου της Αγάπης. Δεν ισχύουν πλέον οι απαγορεύσεις που είχες θέσει για να προστατευτείς από παρανοήσεις και δυσαρμονικές εκδηλώσεις, από ενέργειες που περιείχαν ατέλεια. Σου αποκαλύπτω ότι σε έχω ελευθερώσει από αυτές και έχω διανοίξει το δρόμο εντός σου αλλά και εξωτερικά για να εκδηλώσεις την ένωση σου με τον άνθρωπο και το Λόγο απεριόριστα, υπερβαίνοντας τους συνηθισμένους τρόπους με τους οποίους γνώριζες να ενώνεσαι.
Υπακούοντας τον Λόγο εντός σου μπορείς να ενεργοποιείς κάθε φορά το συγκεκριμένο τρόπο που χρειάζεται κάθε υπόσταση για να ενωθεί με το Ένα Είναι εσωτερικά και εξωτερικά σε όλα τα πεδία. Οι αποκαλύψεις μου αυτές είναι ακόμα καλυμμένες μέχρις ότου φτάσεις στην εξέλιξη εκείνη που θα σου επιτρέψει να διεισδύσεις στην αλήθεια των λόγων μου χωρίς να δημιουργηθεί δυσαρμονία από την απόσταση που παρεμβάλλεται μεταξύ των ιδεών σου και της Αλήθειας.
Αγαπημένε μου, είσαι ένα στα σώματα, στην ψυχή και στο πνεύμα, είσαι ένα στο νου, στην καρδιά και στη συνείδηση. Είσαι ένα σε κάθε μόριο, σε κάθε πόρο, είσαι ένα, Ουσία με Ουσία. Συνειδητοποίησε την ενότητα σου αυτή, δες και φανέρωσε την Απειρότητά σου, εκδηλώσου ως ένα με τη Θεία Βουλή, δόξασε τον Εαυτό σου, τον Άπειρο Εαυτό. Σου παρέχομαι ως Ιδέα, ως Φως, ως Ενέργεια, ως Λειτουργία, ως Νόμος, ως Αγάπη, ως Ενότητα, ως τα Πάντα. Σου παρέχω τον Εαυτό μου, σου φανερώνω πως Είμαι εσύ και το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να παράσχεις Εμένα στα πάντα για να μπορέσεις να αναγνωρίσεις στα πάντα τον Εαυτό.
Σου φανερώνω πως ο υπάρχων τρόπος διάρθρωσης-σύνθεσης της κοινωνίας, της οικογένειας κ.τ.λ. είναι φτιαγμένος από τον ίδιο τον άνθρωπο, για να εξυπηρετεί τις ανάγκες της ζωής που υπήρχαν ως τώρα στον πλανήτη αυτόν, σύμφωνα με την Πνευματική του εξέλιξη και είναι ατελής.
Όπως έχει ειπωθεί, ο άνθρωπος έχει απαλλαχθεί από τους περιορισμούς των νόμων που ο ίδιος είχε θέσει για να προφυλαχθεί από παρανοήσεις και που είχαν πάντα σχέση (οι νόμοι αυτοί) με το ύψος που βρισκόταν στην κλίμακα των όντων.
Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να «συμπυκνωθεί» σε μεγαλύτερες μονάδες απ’ αυτές των δύο ατόμων που συνθέτουν την αρχή της μονάδας. Έχει δικαίωμα και υποχρέωση η επιλογή αυτή να είναι συνειδητή και οι «οικογένειες μονάδες» να συνθέτονται από άτομα που, μέσα από Θεία καθοδήγηση έχουν επιλέξει τα μέλη τους, αποδεσμευμένα από τους νόμους των μεταξύ τους καρμικών οφειλών, εντάσσοντας τον εαυτό τους σε Πνευματική Μαθητεία στο Λόγο και τη σχέση τους σε εκπαιδευτική βάση και πορεία Ένωσης.
Η κτητικότητα, η ιδιοτέλεια καθώς και άλλοι περιορισμοί και όρια είναι αδύνατον να συνυπάρξουν με μια τέτοια διάρθρωση της ομάδας - μονάδας. Όμως οποιαδήποτε ελευθερία στον τρόπο Ένωσης των ατόμων της μονάδας, έχει αναπόσπαστη σχέση με την Πνευματική ωριμότητα των μελών της και βασική προϋπόθεση να ακολουθεί τον ανοδικό βηματισμό της Πνευματικής εξέλιξης της μονάδας και την απελευθέρωσή της απ’ τους περιορισμένους τρόπους με τους οποίους τα άτομα γνώριζαν να ενώνονται καθώς και απ’ την περιορισμένη και διττή έκφραση της αγάπης τους.
Κι αυτό, διότι η Αναρχία έχει σαν προϋπόθεση ύπαρξής της στο κοινωνικό γίγνεσθαι, την αυτοπειθαρχία, την υπακοή στην Εσωτερική Αρχή και την ανύψωση του νου, της καρδιάς και της συνείδησης στην μια Άναρχη Αρχή. Διαφορετικά, οι ανθρώπινοι νόμοι και οι αρχές που είναι ατελείς, με συνέπεια να μη συμφωνούν μ’ αυτούς όλοι οι άνθρωποι και γι’ αυτό να τους παραβαίνουν, θα εξακολουθούν -αν και έχει πάψει ήδη, συνειδησιακά, η ισχύ τους- να περιορίζουν και να οριοθετούν την ελευθερία της θέλησης, την ελευθερία της βούλησης του ανθρώπου, που είναι η Ένωσή της με τη Θεία Βουλή και θα τον καθιστούν δυστυχή όλο και περισσότερο, όσο θα αυξάνεται η ταχύτητα των δονητικών κραδασμών που διαπερνούν την ύλη του.
Όμως το Σχέδιο του Απείρου που τα πάντα προορίζει να φθάσουν στην Τελείωση, μέσω κατάλληλων πνευμάτων εκδηλωμένων στην ύλη με μορφή, σπέρνει το σπόρο της Αλήθειας, ρίχνοντάς τον στην γη να θυσιαστεί και να πεθάνει, για ν’ αναγεννηθεί και να Την καρποφορήσει μέσα στις ψυχές όλων.
Ο σπόρος της Αλήθειας διαμοιράζει τον Εαυτό του μέσα σε κάθε υπόσταση και οι ατέλειες του ανθρώπου της πτώσης φανερώνονται και γίνονται σκαλοπάτια που οδηγούν στη μετουσίωσή τους πάνω στην κλίμακα της Ένωσης.
Κι αν η πλάνη των αιώνων εξακολουθεί να διαχέει ημιμάθεια και άρνηση, η Ενότητα που την περιέχει σε Ισορροπία δεν μπορεί να οδηγηθεί σε καταστάσεις καθήλωσης απ’ αυτήν. Αυτές οι δυσαρμονικές καταστάσεις δεν κρίνονται, αλλά κατανοούνται, συλλέγονται, εισπορεύονται στον Θείο Εαυτό και μετουσιώνονται από την αναγεννητική δράση των παλμών της Αγάπης.
Τα σώματά σου Άνθρωπε, σου δόθηκαν για να εκδηλωθείς ως προορισμένη υπόσταση και τα κέντρα αυτών είναι ανάλογα. Όμως η αδράνεια της ύλης σε φθάνει στο σημείο να τα αδρανοποιείς και να τα εκδηλώνεις ανεξέλεγκτα και αρνητικά.
Το «γενετήσιο» κέντρο όταν εκδηλώνεται ανεξέλεγκτα, χωρίς την κυριότητα του Εαυτού, επηρεάζει το 2ο κέντρο, «κοιλιακό-καθάρσεων», της υπόστασης προκαλώντας εξάρτηση ως προς την γενετήσια ορμή, χωρίς μάλιστα να αντιλαμβάνεται το άτομο, ότι είναι εξαρτημένο διότι προσλαμβάνει την τάση του σαν κάτι το απολύτως φυσικό, σαν μέρος της ανθρώπινης φύσης του.
Ακολούθως, επηρεάζει την διαισθητική ικανότητα του ατόμου. Μέσα απ’ τη λαγνεία ξεπηδά υποσυνείδητα ο θυμός, το καταλαμβάνει μόνιμα και το αποπροσανατολίζει, ώστε την στιγμή που συντρέχουν οι κατάλληλες συνθήκες η διαίσθησή του εμποδίζεται να λειτουργήσει αποτελεσματικά, εξ’ αιτίας του φόβου ή και του τρόμου που περιβάλλει τον θυμό του. Σε αυτές τις περιπτώσεις το ον διακατέχεται από παραλογισμό ως προς τις διαισθητικές ή και λογικές αποφάσεις που δύναται να πάρει και το χειρότερο είναι πως αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να την αντιληφθεί αλλά την αντιμετωπίζει σαν μια φυσική και καθ’ όλα νόμιμη λειτουργία.
Έτσι η κτητικότητα, η ιδιοτέλεια, η ματαιοδοξία και οι άλλοι περιορισμοί του ατόμου, που προέρχονται κατά ένα μεγάλο μέρος από αυτή τη λειτουργία του και που δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τον νέο προορισμό του ανθρώπου που έχει αποκαλυφθεί, δηλαδή την σταδιακή του Ένωση σε Μια Μονάδα, συνεχίζουν να το διακατέχουν καθώς και οι νόμοι που είχε θεσπίσει συνεχίζουν να του θέτουν όρια, εφ’ όσον ο ίδιος ο άνθρωπος ως σύνολο, δεν έχει ακόμα κάνει πράξη ούτε έχει συνειδητοποιήσει ότι απελευθερώθηκε από αυτούς τους ηθικούς, νοητικούς και κοινωνικούς νόμους που τον προφύλασσαν στο προηγούμενο στάδιο συνείδησης που βρισκόταν έως τώρα.
Για να μπορέσει να ξεφύγει από αυτήν την ατραπό χρειάζεται η υπόσταση να επιτρέψει στον Εαυτό της να την κατακλύσει με την ταχεία ροή που μόνο η δύναμη του Έρωτα μπορεί να ενεργοποιήσει। Ο Έρωτας γίνεται «Έσω-Ροή», εισρέει στον άνθρωπο και η ταχεία αυτή εσωτερική ροή (Έρως => Έσω + Ρέω) δημιουργεί βίαιες ανακατατάξεις, δημιουργεί σεισμούς και φέρνει την υπόσταση σε μετάνοια σε σχέση με τα προηγούμενα πιστεύω της। Τώρα μπορεί να αντιπαλέψει τον φόβο του θανάτου που βρισκόταν πίσω από τη δυσαρμονική πόλωσή της με το γενετήσιο κέντρο της, την αρχή των περιορισμών και των ορίων της। Μέσα στον σκοτεινό της τάφο ανατέλλει το Πνευματικό Φως γεμίζοντάς την με Σοφία। Κρίνει και ελέγχει τα κίνητρα των πράξεων, την τρικυμία των συναισθηματικών παθών, τις ελλείψεις της। Την θεραπεύει από τα γεννήματα των φαντασιώσεών της। Της δίνει την εικόνα της συνείδησης στην οποία είχε ήδη μεταπηδήσει εσωτερικά αλλά δεν το γνώριζε।
Γίνεται τα εσωτερικά ώτα της Ψυχής ο Έρωτας, αφουγκράζεται την Ψυχή, ακούει αυτό που τον ερωτά. Η ερώτηση αναμένει το Παν και το Άπαν από την απάντηση. Τότε ο Έρως ωθεί την υπόσταση να Τον εκφράσει δια του Λόγου. Ο Ήλιος του Πνευματικού Φωτός αναλαμβάνει δράση. Την Ανασταίνει. Ο Νόμος της Δικαιοσύνης της Ανταπόδοσης καταλύεται. Ο Χώρος απελευθερώνεται από την διαίρεση της ειμαρμένης, από αυτό που έχει καθοριστεί για τον καθένα, από εκείνα τα οποία έχει πραγματοποιήσει με την ελεύθερη βούλησή της η υπόσταση κατά την διάρκεια της ζωής της, την οποία η ίδια επέλεξε και ο Χρόνος ενώνεται από την διάσπασή του σε Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον στην Αιωνιότητα και από την Αιωνιότητα στο Άπαν του Παντός.
Χ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου