Το αληθινό ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει Θεός, αλλά τι μπορεί να εννοεί ή να κατανοεί ο καθένας με την πρόταση αυτή και τις επιμέρους λέξεις που την αποτελούν!
Όσο το συνειδητοποιημένο πνευματικό επίπεδο του ανθρώπου ανεβαίνει, η επικοινωνία εντονοποιείται και μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τις έννοιες και την ουσία τους.
Ο όρος «συνειδητοποιημένο πνευματικό επίπεδο» είναι ακριβής γιατί ο άνθρωπος όντας Άπειρος, όντας Ένας, έχει το ύψος της Απειρότητας, το ύψος της Θεότητάς του: το Άπειρο.
Όμως στις διάφορες μορφικές του εκδηλώσεις, τις διεσπαρμένες σε χώρο και σε χρόνο και επηρεασμένος από τη σχετικότητα της μορφικής του εκδήλωσης, συλλαμβάνει ένα σχετικό ύψος για να περιγράψει τη Πνευματική του υπόσταση και κατατάσσει τον εαυτό του σε ένα κάποιο σχετικό επίπεδο.
Το Θείο, το «ΈΝΑ το Απόλυτο» είναι η πρώτη Αρχή. Η ανθρώπινη Μονάδα, εκπορεύεται από το Θείο. Ως Λόγος εκπορεύτηκε ο άνθρωπος και ως Λόγος θα επιστρέψει..
Πριν από την εκδήλωση σε Λόγο, ο Άνθρωπος υπήρξε ως Ιδέα μέσα στον Θείο Νου.
Η στιγμή της Δημιουργίας αρχίζει από τη στιγμή του ιδεατού σχηματισμού των όντων.
Η Ουσία, από την οποία αποτελούνται τα Αρχέτυπα δημιουργήματα, είναι η Θεία Ουσία που απορρέει από τον Θείο Νου.
Η «εγχάραξη» όλων των μορφών μέσα στη Θεία αυτή Ουσία, είναι η μόνη πραγματική δημιουργία τους. Εγχαράσσει μέσα του τις Αρχέτυπες μορφές των όντων, των ιδεών, των σχέσεων, των νόμων, των ερμηνειών, αυτών που υπάρχουν ή αυτών που δεν εμφανίζονται στο Σύμπαν που είναι άπειρα ευρύτερο απ' όσο ο ανθρώπινος νους συλλαμβάνει τώρα.
Η έκφραση «συλλαμβάνω» χρησιμοποιείται για να καταδειχτεί η κατανόηση μια ιδέας και η πρακτική εφαρμογή της.
Κάθε δημιούργημα που υπήρξε, υπάρχει ή θα υπάρξει βρισκόταν από πάντα μέσα στον Παγκόσμιο Νου.
Ο Άνθρωπος ο τετελειωμένος υπάρχει μέσα στο Θείο Νου, δηλαδή είναι ήδη δημιούργημα, είναι υπάρχων.
Αυτό που απομένει είναι ο ανθρώπινος νους, να συλλάβει την ιδέα του τετελειωμένου Ανθρώπου και να τη μεταφέρει στη χρονική στιγμή της παρούσας μορφικής του εκδήλωσης.
Ο υλικός άνθρωπος που διαθέτει παράλληλα νου Ομοούσιο του Θείου Νου του Παντός, έχει να συλλάβει την ιδέα της Τελείωσής του.
Ο άνθρωπος φέρει μέσα του τη Γνώση του Παντός, άρα και της Τελείωσής του και όντας Θεός, δεν έχει χρόνο, μέτρο, όρια, δεσμεύσεις, περιορισμούς, σχετικότητες, συμβιβασμούς, μετριότητες.
Η Γνώση της Απεραντοσύνης του τον οδηγεί στο Απόλυτο. Η σύλληψη της Απειρότητάς του τον οδηγεί στην Ουσία. Η παραδοχή της Θείας του Υπόστασης τον οδηγεί στον Εαυτό του.
Στο βάθος της Ύπαρξής του γνωρίζει, πως είναι Ένας και διατηρεί την τάση εκδήλωσης αυτής του της ουσιαστικής Ενότητας.
Την Ουσία της Ενότητάς του την έχει..... την εκδήλωση της Ενότητάς του χρειάζεται να βρει!Ο κάθε άνθρωπος είναι τόσο Θεός, όσο η μορφική του εκδήλωση είναι έτοιμη να το αποδεχτεί ως γεγονός. Αυτό που σχηματίζει τη διαφορά ανάμεσα στα μόρια του Ανθρώπου, είναι η διαφοροποίηση της χρονικής στιγμής της σύλληψης της Αλήθειας από ανθρώπινο μόριο σε ανθρώπινο μόριο.
Και σαν Αλήθεια εννοώ την έλλειψη χωρόχρονου, την έλλειψη διαφοροποιήσεων του όντος από την πραγματική και υπάρχουσα Θεότητά του.
Κάθε στιγμή εκτός χώρου και χρόνου δίνει στιγμιαίες αναλαμπές της Αλήθειας. Η πλήρης ένταξη του ανθρώπινου νου στη ροή εκτός χρόνου, έχει σαν προϋπόθεση την πλήρη διάνοιξή του, άρα και τη σύλληψη της Ιδέας του Τέλειου Ανθρώπου. Της ίδιας του, της υπό Του Εαυτού του Θέωσης.
Χ.Μ.
